Leseprobe Bänziger lügt! - Flipbook - Seite 17
Der chlyn, schmächtig Maa mit sir brunbrönnte Halbglatze
und de buschige Ougebraue, isch stumm blibe.
«Säget scho, wo heit dir ihn gfunde?»
Sämu isch vo eim Fuess ufe anger gstange. Er het nach Wort
gsuecht. U schliesslech füregworgget: «Ungefähr hundert Meter
unger em Tor, Madame.»
Si het grad nid gwüsst, ob si ob dere Antwort söll ufatme. Es
isch also niemer im Schlosshof und Garte gsy.
D Sophie, wo mit irem Zetermordio gäng no nid isch z Änd
gsy, isch de i Träne usbroche. Si het sech o zum Moudi bbückt
und ersch de gseh, was Sämu und d Madame scho lang hei
gwüsst. D Sophie isch zämegfahre und het e Päägg usglaa, dass
es schier ds ganze Schlössli het düregschüttlet.
Fasch hätti d Charlotte Vontobler ds lyslige Chlopfe nid ghört,
wöu si so gedankeverlore a däm morgendliche Truurspil het
umegstudiert. Si fahrt zäme, streckt sech, strafft d Schultere
abermals, strycht sech über ires Deux-Pièce, räusperet sech und
forderet der lang ersehnt Gascht mit der würdevollste Stimm, wo
si cha ufbiete, uf, yzträte. Si isch vorhär so in Gedanke gsy, dass
si ds Outo vo irem Awalt nid het ghört über d Steindli vom
Schlosshof chratze. Umso erliechteret isch si itze, wo si ihn,
elegant, voller Läbe und scharmant wi immer, gseht zur Türe ine
cho.
Er het so öppis Majestätisches a sech, dänkt si, so öppis
Unerbittlechs, eifach öppis, wo ire scho früener het gfalle.
«Charlotte, mi Liebi», lachtet er seye aa, chunnt i grosse
Schritt uf si zue und huuchet ire es Küssli uf d Stirn. Er gseht
17
