Oyunda Yönetmen Kim ? - E-Kitap - Flipbook - Page 44
Ben bu “tuza” sevilmek için neler neler yaptm
halde sevilmediimi fark ederek bulmutum. Sevilemezdim, çünkü hiç kimsenin istei beni sevmek
deildi. Herkes karsndakine, “Beni sev,” diyordu.
Oynanan “oyun,” kendini sevdirmek üzerine kurulmutu. Kendi çalmalarm srasnda korkularm bittikçe
algm açlyordu. “Beni sevsinler,” isteimin bana çok
çeitli korkular yaattn ve “Kendimi sevdireceim,”
diyen bir istein peinden kotuumu fark etmitim.
Bütün gayretimle kendimi sevdirmeye çaltm gördüm. Çünkü, “Kendimi sevdirirsem isteklerim olacak,”
diye biliyordum. Zihnimden bilgiler böyle geliyordu.
Oyun buydu. Oyun, “kendini sevdirmek” oyunuydu.
Bu oyunun içinde yaarken beni sevdiklerini hiç
hissedemeyecektim. Çünkü korku hep ayn eyi
söyler. Yani hiçbir zaman, “Evet, sevdi,” demez, hep
ayn kelimeyi söyler, “Sevseydi yapard,” der. “O
beni seviyor,” diye hissedebilmem için de hep benim
isteklerimin yaplmas gerekir. Ancak o zaman sevildiimi hissedebilirim. Ne var ki, bir insann hep benim
isteklerimi yapmas mümkün deil.
Ben de isteimin yaplmad bir olayda, “O beni sevmiyor,” diyeceim. Onun için, “Annem beni sevmedi.
Annem kardeimi sevdi,” zannederek yllarca
bitmeyen bir öfke ile dolarz. Halbuki kardeime
sorsam o da ayn eyi söyler, çünkü istediimizi
yapmadklar birçok olay mutlaka vardr. Hepimiz o
tek olay deerlendiririz. O tek olaya takl yaarz.
Çünkü herkese kendi bann üzerindeki balondan,
“Seni sevmiyor, sevse senin isteklerini yapard,” bilgisi
geliyor.
44